Het mensbeeld van de antieke wereld was de wijze. Salomo, Lao Tse en Confucius, zij allen verheerlijkten de wijze mens. Het christendom onttroonde de wijsheid en prees de heilige narren. Deze ommekeer hield niet lang stand. Toch duikt de christelijke nar met zijn verwijzing naar datgene wat de rede te boven gaat, steeds weer op. De Bijbel blijkt vol humor te zitten. God houdt wel van een geintje. Vanaf de profeten, het carnavaleske poerimfeest, het optreden van Jezus en Paulus, tot en met heilige narren als Symeon van Edessa, Franciscus van Assisi en Jacopone da Todi zien we hoe de wereld door de dwazen steeds wordt omgekeerd.

Geïnspireerd door cynici uit de oudheid, de middeleeuwse hofnar, Erasmus’ lof der zotheid, het carnavalsgebeuren en de commedia dell’arte is de nar eropuit om door middel van grappen en grollen de gezagssluier van het gelaat van de macht te rukken, waardoor de onaangename naaktheid van de macht wordt aangetoond. Waar de werkelijkheid te serieus wordt genomen, heeft deze de spiegelfunctie van de zotheid nodig. Zotheid was een intrinsiek onderdeel van de middeleeuwse, rooms-katholieke tovertuin met haar overdaad aan riten en feesten, aan heiligen, engelen en wonderen. Tussen zotheid en katholicisme als volksreligie bestond, aldus de socioloog Max Weber, een wederzijdse aantrekkingskracht. In dit weekend wordt de feestelijkheid en fantasie van de naïeve ludieke mens belicht, ‘want wie het koninkrijk van God niet als een kind aanvaardt, komt er beslist niet in’ (Lc. 18,17). Het speelse, soms zotte gedrag als belichaming van de hoop.

Details

(050) 40 65 888
l.winter@bisdomgl.nl
www.bisdomgl.nl